๒๔๑
ปากว่ามือถึง
ปาก พูดยังไม่สิ้น สำเนียง
ว่า จะรักน้องเพียง ชีพม้วย
มือ จับอกน้องเอียง แก้มจูบ
ถึง อกถึงใจด้วย เล่นชู้ผู้หญิงฯ
๒๔๒
ปากหวานกินตาย
ปาก ชายที่พูดเกี้ยว เลี้ยวลด
หวาน มากปากล่อมด อยู่ใกล้
กิน น้ำที่หวานหยดลง หยาด
ดินแฮ
ตาย ติดน้ำหวานได้ ดื่มคล้ายยาตายฯ
๒๔๓
ตกล่องปล่องชิ้น
ตก หลุมรักลึกซึ้ง สุดถอน
ตัวเฮย
ร่อง อยู่กลางนางนอน นิ่งนั้น
ปล่อง ดั่งปล่องไฟฟ่อน ราคัค
คีแฮ
ชิ้น ที่คาปล่องสั้น เสพแล้ว
หลงไหลฯ
๒๔๔
ใจกล้าหน้าด้าน
ใจ บุรุษรักน้อง นารี
กล้า จู่จับกายี กอดปล้ำ
หน้า ตาแม่หยิกตี ทนเจ็บ
เอาแฮ
ด้าน หน่อยได้ดื่มน้ำ เสน่ห์เจ้าสาวงามฯ
๒๔๕
ด้านได้อายอด
ด้าน ดื้อถือว่าต้อง อดทน
ได้ หนึ่งเอาสองหน อีกได้
อาย หน้าย่อมอดจน คนขลาด
อด อยากจนปากไหม้ แสบไส้ปากขมฯ
๒๔๖
อดอยากปากแห้ง
อด อยากจนปากไหม้ ไส้ขม
อยาก หยิบมากินอม อิ่มท้อง
ปาก เปล่าเป่าแต่ลม ดมกลิ่น
แห่ง ผากปากเปรตร้อง บอกได้โดยไฉนฯ
๒๔๗
ฝนตกคนแช่ง
ฝน พร่ำฉ่ำชุ่มพื้น พสุธา
ตก ไม่มีสร่างซา ค่ำเช้า
คน ก็เบื่อระอา ออกปาก
แช่ง ด่าว่าพระเจ้า กลั่นแกล้งนาเกลือฯ
๒๔๘
ฝนแล้งคนด่า
ฝน ห่างไม่ตกต้อง ตามฤดู
กาลเฮอ
แล้ง ผากหาปลาปู ไม่ได้
คน อดอยากหมากพลู แพงลิ่ว
ด่า ว่าเทพเจ้าไร้ ขาดไร้กรุณาฯ
๒๔๙
ฝนตกบ้านน้อง
ฝน พร่ำฉ่ำชุ่มห้อง นางนอน
ตก พร่ำน้ำไหลปอน เปียกเสื้อ
บ้าน ช่องแม่บังอร ไหวหวั่น
น้อง นิ่งนอนให้เนื้อ เปียกน้ำฉ่ำใจ
๒๕๐
ฟ้าร้องบ้านพี่
ฟ้า ลั่นเสียงครั้นครื้น ครวญคราง
ร้อง ร่ำอยู่ท่ามกลาง ดึกนั้น
บ้าน สั่นสะท้านปาง ลมปั่น
ป่วนแฮ
พี่ค ว่ำหน้านอนกลั้น เหนื่อยปิ่มปางตายฯ
๒๕๑
หนึ่งแก้วแกล้วกล้า
หนึ่ง ชายนั่งดื่มเหล้า เมามาย
แก้ว หนึ่งกลายเป็นชาย เก่งกล้า
แกล้ว กลั่นจิตมั่นหมาย สู้ศึก
กล้า อวดโอ่ขี่ม้าขี่ช้าง สู้เสือฯ
๒๕๒
สองว่าปากหลาน
สอง แก้วแล้วกล่าวเกี้ยว เลี้ยวลด
ว่า เอ่ยคำกวีพจน์ เพราะพร้อย
ปาก เปราะพูดเพราะหมด คำเหมาะ
หวาน ฉ่ำดั่งน้ำอ้อย เอ่ยเลี้ยวเกี้ยวพาฯ
๒๕๓
สามคลานสี่ตีน
สาม แก้วแล้วเคลิบเคลิ้ม ลืมตัว
คลาน เข่าดังควายวัว ลากล้อ
สี่ เท้าอีกหนึ่งหัว คลานสี่
ตีนเฮย
ตีน อ่อนเสียงแอ้อ้อ ไม่รู้ภาษาฯ
๒๕๔
สี่หมาเลียปาก
สี่ แก้วแล้วไม่รู้ สึกตน
หมา นึกว่าเป็นคน คู่พร้อง
เลีย ปากรากเหม็นจน หมารัก
ปาก ที่เปรอะหมาต้อง แลบลิ้นเลียกินฯ
๒๕๕
น้ำลดตอผุด
น้ำ ที่ขึ้นเอ่อล้น ลำคลอง
ลด ต่ำลงจนสอง ฝั่งแห้ง
ตอ หลักที่คนมอง ไม่พบ
เห็นแฮ
ผุด โผล่ขึ้นโจ่งแจ้ง บอกให้แลเห็นฯ
๒๕๖
ชิงหมามาเกิด
ชิง มาเกิดชั่วร้าย เสียจริง
หมา จะเกิดมาชิง ตัดหน้า
มา กำเนิดเป็นหญิง ชายชั่ว
ชาติเฮย
เกิด ผุดมาชั่วช้า เฉกชั้นเดรฉานฯ
๒๕๗
น้ำร้อนปลาเป็น
น้ำ ท่าปลาอยู่ใต้ วารี
ร้อน นักปลาย่อมหนี หมดสิ้น
ปลา ย่อมรักนที เย็นชื่น
ใจแฮ
เป็น มัจฉาโดดดิ้น ไม่ม้วยชีวีฯ
๒๕๘
น้ำเย็นปลาตาย
น้ำ ไหนวังฝั่งซึ้ง บึงบาง
เย็น ย่อมล่อปลาพลาง ว่ายน้ำ
ปลา ย่อมถูกคนวาง ลอบดัก
ตาย เพราะอยู่เย็นล้ำ ล่อให้ปลาตายฯ
๒๕๙
ลูกขนุนอยู่โคน
ลูก ไม้ใหญ่สุกสล้าง หนามหนา
ขนุน ย่อมมีราคา มากแท้
อยู่ จนใหญ่สุกคา โคนแม่
มันแฮ
โคน พฤกษานั้นแล้ ไม่ล้มหักรานฯ
๒๖๐
ลูกโค่นอยู่ปลาย
ลูก ลำไยลิ้นจี่ ดกนัก
โค่น กิ่งแม่มันหัก โค่นได้
อยู่ ยอดกิ่งคนมัก หักกิ่ง
เอาแฮ
ปลาย กิ่งต้นผลไม้ หักด้วย
ลูกผลฯ
๒๖๑
กาแร้งแย่งกิน
กา ชอบกินสัตว์น้อย ใหญ่ตาย
แร้ง ชอบกินสัตว์วาย ชีพแล้ว
แย่ง ทึ้งศพสัตว์หงาย นอนเน่า
อยู่แฮ
กิน ศพคนนอนแล้ว ป่าช้าเช่นกันฯ
๒๖๒
ลูกดอกนอกช่อ
ลูก ชู้มาจู่เข้า ท้องเมีย
ดอก แม่ทองเลยเสีย ท่าชู้
นอก ระดูดอกพเยีย มาผลิ
ดอกแฮ
ช่อ แม่ใหญ่ใจสู้ ลูกชู้สู่สมฯ
๒๖๓
หนีเสือปะตะเข้
หนี สัตว์แสนดุร้าย ในไพร
หนี ดุหนีลงไป ฝั่งน้ำ
ปะ สัตว์ใหญ่นอนใน ริมฝั่ง
น้ำเฮย
ตะเข้ ตะปบกลืนกล้ำ กระต่ายน้อยเจ้ากรรมฯ
๒๖๔
จิ้งจกร้องทัก
จิ้ง จกเกาะอยู่ข้าง ฝาเรือน
จก จกส่งเสียงเตือน สติไว้
ร้อง ทักเมื่อยามเลือน ลืมสติ
ทัก ว่าทำชั่วให้ คิดหน้าคิดหลังฯ
๒๖๕
คิดหน้าคิดหลัง
คิด อนาคตฟุ้ง ซ่านไป
หน้า ไม่รู้อย่างไร วุ่นว้า
คิดวั นล่วงแล้วในอดีต ชั่ว
ช้าเฮย
หลัง ดั่งฝันวันหน้า ไม่รู้ปัจจุบันฯ
๒๖๖
เหมือนดำน้ำเห็น
เหมือน ประดาน้ำ
พบ ปะการัง
ดำ เที่ยวชมสวยจัง แจ่มจ้า
น้ำ มันปิดปาก
ยัง พูดไม่ออกแฮ
เห็น แต่คนเดียวบ้า บอกให้ใครเห็นฯ
๒๖๗
รู้สู้รู้หนี
รู้ ศัตรูจีดจ้อย น้อยนิด
สู้ เถิดเมื่อพิชิต ศึกได้
รู้ ว่าศัตรูพิษ มากดั่ง
งูแฮ
หนี เถิดอย่าเข้าใกล้ กัดล้อม
ลงตายฯ
๒๖๘
ทีหนีทีไล่
ที เขาเรารบแพ้ แน่นอน
หนี ก่อนอย่าเข้ารอน รบสู้
ที เราเมื่อเข้าสมร- ภูมิรบ
ศึกนา
ไล่ บุกข้าศึกผู้ อ่อนแพ้พ่ายไปฯ
๒๖๙
รู้ดีรู้ชั่ว
รู้ ว่ามรรคแปด เข้านิพพาน
ดี แน่จงอาจหาญ ดิ่งเข้า
รู้ ว่าทางสามานย์ พาสู่
นรกแฮ
ชั่ว บาปอย่าหลงเฝ้าไต่ เต้าไปอบายฯ
๒๗๐
โกหกพกลม
โก โรโกโรค
เจ้า คนพาล
หก หลอกลวงเล่าขาน ปดโป้
พก แต่เรื่องรำคาญ มาเล่า
ลม ปากมักพูดโอ้ อวดไส้ในกลวงฯ
๒๗๑
ยกมือท่วมหัว
ยก หัตถ์สาธุเจ้า อยู่หัว
มือ ประนม
ยอมกลัว กราบไหว้
ท่วม เศียรดุจดอกบัว กราบบาท
หัว แห่งเรามอบไว้ อยู่ใต้บาทบงสุ์ฯ
๒๗๒
หัวปีท้ายปี
หัว ปีมีลูกแล้ว หนึ่งคน
ปี ใหม่มีอีกหน หนึ่งแล้ว
ท้าย ปีแม่หน้ามน มีลูก
อีกแฮ
ปี หนึ่งคงไม่แคล้ว ลูกต้องสองคนฯ
๒๗๓
สามปีสี่คน
สาม ศกตกลูกได้ สี่หน
ปี หนึ่งลูกสองคน ส่งท้าย
สี่ คนลูกชอบกล มาเกิด
บ่อยแฮ
คน ที่หนึ่งสองคล้าย แฝดซ้ำสองหนฯ
๒๗๔
น้ำแห้งปลาหาย
น้ำ ลดหมดบ่อห้วย บึงบาง
แห้ง ฝากคนเดินทาง บกได้
ปลา ไม่อาจอยู่กลาง บึงขาด
น้ำแฮ
หาย หมดไม่มีใต้ บ่อแห้งสูญหายฯ
๒๗๕
น้ำตายปลาเป็น
น้ำ ในสระไม่ย้อน ไหลวน
ตาย นิ่งแต่ปลาทน อยู่ด้วย
ปลา แหวกว่ายสายชล นิ่งสนิท
นั้นนา
เป็น อยู่ปลาไม่ม้วย เหตุด้วยน้ำตายฯ
๒๗๖
ตักบาตรถามพระ
ตัก ตวงเตรียมกับข้าว ถวายสงฆ์
บาตร ท่านอุ้มบรรจง ตักให้
ถามว่า ชอบขนมกง แกงไก่
ไหมคุณ
พระ รับบิณฑบาติใบ้* นิ่งอึ้งอายโยมฯ (*พระภิกษุนิ่ง หมายความว่าไม่ปฏิเสธ)
๒๗๗
ตายฝังยังเลี้ยง
ตาย ไปลูกชั่วช้า เลวทราม
ฝัง ร่างกลบดินตาม ป่าช้า
ยัง อยู่ย่อมพยายาม สอนสั่ง
เลี้ยง แต่กายใจบ้าคลั่ง เลี้ยงโดยไฉนฯ
๒๗๘
ขี่ม้าชมเมือง
ขี่ ช้างกลางศึกสู้ สงคราม
ม้า แข่งฝีตีนงาม ชอบแ
ชม ปราสาทอาราม หลวงใหญ่ โตแฮ
ชม ปราสาทอาราม หลวงใหญ่ โตแฮ
เมือง ใหญ่ขี่ม้าแต้ พวกบ้าป่าดงฯ
๒๗๙
ขี่ควายชมจันทร์
ขี่ คนพอขี่ได้ ขี่คอ
ควาย จักขี่ก็พอ ขี่ได้
ชม ทุ่งขี่ควายขอ อย่าเหยียบ
ข้าวแฮ
จันทร์ จะแอบเมฆให้ หลบพ้นคนควายฯ
๒๘๐
ยอมแพ้เป็นพระ
ยอม ให้มารเก่งกล้า มาผจญ
แพ้ ไม่ต่อสู้ทน นิ่งได้
เป็น ดุจพระทศพล พิชิต
มารเฮย
พระ สัพพัญญูได้ ปราบแล้วพญามารฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น