วันพฤหัสบดีที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2559

โคลงกระทํู้ธรรม ( ๔๔)


๘๔๕. ศีลขาดศีลทะลุ
ศีล      ประดุจด่ังผ้า                 กาสา  พัสตร์เฮย
ขาด    วิ่นปกกายา                  ไม่ได้
ศีล      ดั่งบาตรภิกขา              จารรับ  ข้าวแฮ
ทะลุ    รั่วก้นบาตรใช้               ไม่ได้  ฉันใด ฯ

๘๔๖. ศีลด่างศีลพร้อย
ศีล      ประดุจดั่งผ้า                กาสา
ด่าง     เปรอะสกปรกพา         กลิ่นคลุ้ง
ศีล      ดั่งกลดพระภา             วนานั่ง  ในเฮย
พร้อย  ปรุยุงเข้ามุุ้ง                 ขาดใช้  ฉันใด ฯ

๘๔๗. เด็กด้อยโอกาส
เด็ก     เกิดมายากไร้             อนาถา
ด้อย    ช่องการศึกษา           ใฝ่รู้
โอ       ภาสฉลาดวาสนา       ไม่ช่วย
กาส    จะแข่งขันผู้                อื่นได้โดยไฉน ฯ

๘๔๘. ผู้บังเกิดเกล้า
ผู้         ชุบชีวิตให้               เกิดมา
บัง       คับเป็นมนุสสา         ชีพได้
เกิด     ด้วยบิดามา               ตุเรศ
เกล้า   เกศประนมไหว้         กราบเท้าบูชา ฯ

๘๔๙. พ่อแม่ครูบา
พ่อ        คือพระเศกสร้าง      ชีวิต
แม่         ถ่ายทอดโลหิต       เลือดเนื้อ
ครู         ผู้สั่งสอนศิษย์          รู้วิชชาแฮ
บา         ช่วยบวชเอื้อเฟื้อ     เพื่อรู้  สัจธรรม ฯ

๘๕๐. ปู่ย่าตายาย
ปู่          เป็นต้นโคตรเหง้า     เผ่าพันธุ์
ย่า        แผ่นพื้นดินอัน          ใหญ่กว้าง
ตา       ด่ั่งแม่น้ำผัน               มาแต่  ป่าแฮ
ยาย     ดั่งสายน้ำสร้าง           ชีพให้  เกิดมี ฯ

๘๕๑.พระเจ้าสูงสุด
พระ       ผู้ศักดิ์สิทธิ์สร้าง      สัตว์มนุษย์
เจ้า        แห่งการเกิดผุด       ชาตินี้
สูง         ต่ำเพราะกรรมอุด     หนุนส่ง  มาแฮ
สุด        แต่กรรมนำชี้             ชาติให้ เกิดมา ฯ
ใจ       ญาติไมรู้ชี้                  นับเนื้อ เชื้อไข ฯ

๘๕๓. คนรวยตายเร็ว
คน       มีทรัยพ์นับล้าน          รวยเกิน
รวย      นักมักเพลิดเพลิน      โลกนี้
ตาย     ทับอยู่บนเงิน              ทองที่  ถมแฮ
เร็ว       มากไม่อยากลี้             ลับทิ้ง  ศฤงคาร ฯ

๘๕๔. คนจนตายช้า
คน       อดอยากยากไร้         อนาถา
จน       นักถือกะลา               ค่ำเช้า
ตาย     เม่ื่อแก่เต๋าชรา          ลำบาก
ช้า      มากอยากหนีเศร้า      โศกพ้น  อนาถา ฯ

๘๕๕. คนในอยากออก
คน      ที่เคยอยู่รั้ว               วัดวัง
ใน       ขอบเขตคุมขัง         คุกล้อม
อยาก  อยู่ป่าไม้บัง              ร่มรื่้น
ออก    สู่อิสระพร้อม            สรรพด้วย  เสรี ฯ

๘๕๖. คนนอกอยากเข้า
คน      ไม่เคยอยู่รั้ว             วัดวัง
นอก    เขตกำแพงบัง         รอบไว้
อยาก  อยู่วัดวาหวัง            ว่าสุข  สงบแฮ
เข้า     อยู่ไม่นานให้           เร่าร้อน  นอนไฟ ฯ

๘๕๗.นอนสูงนอนคว่ำ
นอน      อยู่บนคบไม้             กลางไพร
สูง        กว่าฝูงสัตว์ใน           ป่ากว้าง
นอน     ดูสัตว์เดินไป            บนแผ่น  ดินแฮ
คว่ำ      พักตร์แลดูข้าง         ล่างล้วน ดิ้นรน ฯ

๘๕๘. นอนต่ำนอนหงาย
นอน      อยู่บนภาคพื้น        พสุธา
ต่ำ         กว่าปวงประชา      ไพร่ฟ้า
นอน      ดูมนุษย์นานา        ในโลก
หงาย    พักตร์แลดูหน้า       ท้ัวหน้า มีจน ฯ

๘๕๙. คนตายเหมือนหมา
คน         ใหญ่คนเล็กน้อย      จนมี
ตาย       ลับดับชีวี                  ล่วงแล้ว
เหมือน  กันหมดเป็นผี         เหม็นเน่า
หมา      กับคนไม่แคล้ว       เน่าแล้ว  ฝังเผา ฯ

๘๖๐. ตีนโรงตีนศาล
ตีน      กะไดพาดขึ้น           เรือนชาน
โรง     แห่งตุลาการ            นั่งโก้
ตีน      ท่านใหญ่ต้องกราน  ก้มกราบ
ศาล    ท่านเมตตาโอ้          อวดรู้  จักกัน ฯ






ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น