กิ่ง ก้านทุกกิ่งไม้ เป็นทอง
ทอง อร่ามงามตามอง เบิ่งบ้า
ใบ กลับเปลี่ยนเป็นของ วิเศษ
หยก ที่คนจีนทำ ว่าไม้เมือง สวรรค์ ฯ
๙๙๗. สิ้นไส้สิ้งพุง
สิ้น สุดคำพูดพร้อย ภาษา
ไส้ ขอดหมดตำรา ว่าไว้
สิ้น สูตรยกเอามา ว่าเล่น
พุง ที่เหลือแต่ไส้ แสนไร้ อาหาร ฯ
๙๙๘. สิ้นไร้ไม้ตอก
สิ้น ทรัพย์อับอัดอั้น ปัญญา
ไร้ เรี่ยวแรงเกี่ยวคา แฝกใช้
ไม้ ไผ่จักผ่ามา ฟั้นเชือก
ตอก สักเส้นหนึ่งไร้ ใช่ผู้ใช่คน ฯ
๙๙๙. สอดรู้สอดเห็น
สอด ตาสอดโสตรรู้ แลเห็น
รู้ เล็กรู้น้อยเป็น เป็ดน้ำ
สอด ตัวเล่นน้ำเย็น วนว่าย
เห็น แต่ฟ้าสูงล้ำ กับน้ำ และปลา ฯ
๑๐๐๐. จิ เจ รู นิ
จิ จิตตะเริ้มต้น ชีวิต
เจ เจตสิกต้ังจิต แต่ต้น
รู คือรูปนิมิตร เป็นร่าง กายเฮย
นิ ว่านิพพานพ้น โลกเข้า นิพพาน ฯ
๑๐๐๑. เหาะเหินเดินหน
เหาะ บินด้วยปีกน้ัน นกกา
เหิน เหาะด้วยฤทธา ย้อมได้
เดิน อากาศพบนา รี่ขับ ร้องแฮ
หน แห่งฤาษีใกล้ กลับต้อง ตกดิน ฯ
๑๐๐๒. ทุ สะ นิ มะ
ทุ ทุกข์ไม่อาจตั้ง อยูํ่ทน
สะ สมุทัยเหตุผล ทุกข์แท้
นิ นิโรธหลุดดล นิรทุกข์
มะ มรรคแปดทางแก้ ทุกข์เข้า นิพพาน ฯ
๑๐๐๓. ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมงัสา
ฉันทะ รักใคร่ด้วย น้ำใจ
วิริยะ ภาคเพียรใน สิ่งน้ัน
จิตตะ จิตสอดส่องใส สว่างจิต
วิมังสา สอบสวนคร้ัน เสร็จแล้ว กิจการ ฯ
๑๐๐๔. แต่งตามใจฉัน
แต่ง ตามสะดวกโอ้ อารมณ์
ตาม ศัพท์ที่สังคม จดไว้
ใจ ดั่งลูกโป่งลม อัดแน่น
ฉัน ระบายออกให้ อกอั้น ดันคลาย ฯ
๑๐๐๕. เสียหายหลายแสน
เสีย ดายคำศัพท์ด้าน ภาษา
หาย สาปสูญคำมา ปากล้น
หลาย คำปู่ย่าตา ยายพูด กันแฮ
แสน สุดเสียดายด้น แต่งไว้ ให้ดู ฯ
๑๐๐๖. คำหยาบดาบคม
คำ คนบ้านนอกใช้ ด่ากัน
หยาบ ดุเด็ดเผ็ดมัน ไม่น้อย
ดาบ ทีชักฟาดฟัน คนชั่ว
คม กว่ามีดพับจ้อย เจียดไม้ใขตอง ฯ
๑๐๐๗. คำข่มคนชั่ว
คำ ดุเด็ดเผ็ดร้อน หยาบคาย
ข่ม มนุษย์หน้าไม่อาย หยาบด้าน
คน แต่ก่อนท่านหมาย ใช้เหมาะ เจาะแฮ
ช่ัว หยาบใช้คาบด้าน ต่อสู้ คนทราม ฯ
๑๐๐๘. คำยั่วคนย่อ
คำ พูดที่ยั่วเย้า เย้นหยัน
ยั่ว จิตคนที่คิดดัน ต่อสู้
คน ที่ขาดมิ่งขวัญ ดีฝ่อ
ย่อ ยิ่งยั่วให้รู้ จักสู้ สงคราม ฯ
๑๐๐๙. จะภะกะสะ
จะ ชะอย่าคบค้า ทุรชน
ภะ ชะคบแต่คน เลิศล้ำ
กะ ระประกอบกุศล ทุกเมื่อ
สะ ระนึกว่าตนน้ำ หยดแล้ว สูญหาย ฯ
๑๐๑๐. คำยอให้กะดก
คำ สรรเสริญเกียรติเจ้่า เหนือหัว
ยอ ว่าเก่งเกินตัว ต่อสู้
ให้ เก่งกาจไม่กลัว อริราช
กะดก ยกยอผู้ ใหญ่คุ้ม ครองตน ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น